We staan hier bij het graf van Corrie Goes.
Op 14 april 1945 maakten Canadezen een stop in het centrum van Haren.
Een commandant vroeg om vrijwilligers die goed bekend waren met de
situatie. De broers Hendrik en Corrie Goes en hun zwager Herman Timmer
traden als leden van de Binnenlandse Strijdkrachten, naar voren.
Ze reden weg in noordelijk richting. Nadat ze beschoten waren vanuit
't Huis de Wolf, besloten de Canadezen dat ze te voet verder gingen in
twee groepen.
Corrie en vijf Canadezen sluipen vanaf de Botanicuslaan het terrein van
't Huis de Wolf op. Hendrik met een andere groep Canadezen kiezen
stelling tegenover 't Huis de Wolf aan de Rijksstraatweg. Beide groepen
beschieten de Duitsers. Na het gevecht verzamelt de Canadese commandant
zijn troepen, maar Corrie is er niet bij. Hij is in zijn schouder
geschoten en blijkt zo zwaar gewond dat hij niet meer in staat was om
mee te gaan. Hendrik en Herman waren ten einde raad. Medische hulp moest
uit Paterswolde komen. Na een uur kwam die hulp, maar het was te laat
voor Corrie.
Wij herdenken met dankbaarheid de inzet van Corrie Goes voor de
bevrijding van Haren.

We staan hier bij het graf van Cornelis Goos, roepnaam Corrie Goes. Volgens
de burgerlijke stand heet de familie Goos, maar ze noemden zich Goes.

Corrie en zijn broer Hendrikus, roepnaam Hendrik, waren lid van de Binnen-
lands Strijdkrachten. In de ochtend van 14 april 1945 rijden ze met een Canade-
se gevechtswagen mee richting Groningen. Bij Huis De Wolf worden ze be-
schoten door Duitse militairen. Daarop rijdt de gevechtswagen via de Botanicu-
slaan en de Molenweg de Kerklaan in, die toen nog voor een groot gedeelte be-
stond uit een heel mooie zandweg. De commandant van de gevechtswagen be-
sluit om te keren, en ze rijden weer terug richting Molenweg. Daarbij worden ze
van achteren beschoten vanaf het terrein van Huis de Wolf dat met de achterzij-
de grensde aan de Kerklaan.

Vervolgens trekken de Canadezen te voet op ter weerszijden van de Molenweg.
Hendrik blijkbaar aan de linkerkant, en Corrie aan de rechterkant. Als ze bij de
aansluiting met de Botanicuslaan komen worden ze opnieuw hevig beschoten.
Corrie gaat met een Canadees een huis aan de Molenweg binnen, en ze beschie-
ten de Duitsers vanuit een dakraam. De groep van Hendrik kan daardoor precies
tegenover de Botanicuslaan komen, en van daar uit de Duitsers beschieten. Dit
stelt Corrie in staat met vijf Canadezen de dennenaanplant achter Huis de Wolf
binnen te dringen.

De groep met Hendrik kan dan via de Botanicuslaan bij villa Vogelenhorst aan
de Rijksstraatweg komen, pal tegenover Huis de Wolf. Daar ziet Hendrik zijn
broer tussen de dennen liggen. Daarop volgen er hevige vuurgevechten, waarbij
Hendrik zijn broer uit het oog verliest.

Even later besluit de Canadese commandant om te verzamelen. Daarbij ontdekt
Hendrik dat zijn broer er niet bij is. Die blijkt zwaargewond aan een schouder te
zijn, en kan niet vervoerd worden. Omstreeks 11.30 uur wordt medische hulp
ingeroepen vanuit Paterswolde, die om 12.30 uur arriveert. Echter, omstreeks
13.00 uur krijgt Hendrik het droevige bericht dat zijn broer Corrie bezweken is
aan zijn verwondingen.

Ook bij dit gezin was het niet de eerste jong volwassen zoon die overleed. In
1934 stierf Willem Pieter Gerardus op 18-jarige leeftijd.

Wij herdenken in grote dankbaarheid de inzet van beide broers Corrie en Hen-
drik voor de bevrijding van Haren, en met verdriet de ultieme prijs die Corrie
daarvoor moest betalen.

Hier ligt begraven Cornelis Goes. Op zaterdag 14 april 1945 verschenen
verkenningseenheden en tanks met Canadezen. Via weilanden en tuinen
probeerden ze Het huis De Wolf te bereiken. Daar hadden de Duitsers zich
verschanst achter een tankgracht. Corrie Goes reed mee op één van de
tanks om de weg te wijzen. Hij werd ernstig geraakt en stierf in de
tuin van Het Huis De Wolf.
Op graf staat "Gesneuveld bij de bevrijding van Haren".
Wij gedenken hem en leggen bloemen op zijn graf.